همنشینی با قرآن و عمل به آن

همنشینی با قرآن و عمل به آن :

همنشینی با قرآن و عمل به آن

انس با قرآن و تلاوت پیوستهء آن برکاتی دارد و این نیز جلوهء دیگری از ادب برخورد با قرآن است. در خطبه 182 حضرت یکی از برکات همنشینی با کلام الله را چنین بیان می کند:

هرگز کسی با این قرآن نشست و برخاست نکرد مگر آنکه وقتی از کنار آن برخاست، در او افزونی یا کاستی پدید آمد؛ افزونی در هدایت یا کاستی از گمراهی.

در خطبه 121 که در کوفه . در حضور یاران حضرت بیان می شود، ایشان از یاران شهیدشان یادی می کنند و در وصف امثال جنابان عمار، ابن تیّهان، ذوالشهادتین و… که جان خود را در راه خدا فدا کرده بودند می فرمایند که:

دریغا از برادرانم که قرآن تلاوت کردند و در حفظ آن استوار بودند.

در خطبه 176 آورده اند که بندگان با چیزي همانند قرآن، به خداي متعال توجه نکرده اند.

هرچند خواندن و تلاوت قرآن کار نیکویی ست اما می دانیم که به تنهایی کفایت نمی کند. هدف اصلی از نزول آیات مبارک کلام الله، عمل به آن است. در خطبه 198 امیرالمومنین (ع) فرمودند که قرآن راهی ست که پیمودن آن گمراه نمی سازد. این راه پیمودن در واقع عمل کردن به مضامین و احکام و دستورات آن است. در نامه 47 که وصیت نامه ایشان به امام حسن مجتبی (ع) و امام حسین (ع) است تاکید می کنند که خدای را خدای را درباره قرآن! مبادا دیگران در عمل به قرآن از شما پیشی بگیرند.

در خطبه 156 ضمن دعوت به کلام الله که نورمبین و شفاست می فرمایند : هرکس به آن اعتقاد داشته باشد راست گفته است و هرکس به آن عمل کند پیش می افتد.

در خطبه 169 عمل به قرآن و سیرهء رسول الله (ص) را حق مردمان بر گردن حاکمان می داند. یعنی مردم باید از حاکمان خود عمل به قرآن را در کنار عمل به سیرهء رسول الله (ص) مطالبه نمایند.

از همین روست که در نامه 69 به حارث همدانی که از اصحاب خوب و ارزشمند اوست، توصیه میفرماید که به ریسمانِ قرآن تمسک جوید و از آن، نصیحت و خیرخواهی بجوید و حلال قرآن را حلال بشمارد و حرامش را حرام.

ایشان در بند 136 از خطبه قاصعه (192) تمسک به قرآن را چنین توصیف می کنند :

همچون کسی که در اضطراب ها و لرزش ها و موج ها به دستگیرة محکمی بچسبد یا به تکیه گاه استواري روي آورد، از هلاکت و غرق و سقوط نجات می یابد، قرآن نیز این حالت و تاثیر را برای متمسک دارد.

در خطبه 156 بیان دیگری به این مضمون دارند که قرآن نگهدارندة کسی است که به آن تمسک جوید و نجاتبخش کسی است که به آن درآویزد.