قرآن کتاب عبرت ازتاریخ:
قرآن کریم به فرموده خودش احسن القصص است. بخش عمده ای از آیات آن نقل سرگذشت پیامبران و امت های پیشین است در قالب گروه های زیبایی و زشتی ست. خود هدف بیان این اتفاقات را پند گرفتن خرمندان و اولی الالباب معرفی کرده است. حضرت علی (ع) نیز در بسیاری از بیانات و مکتوبات خویش به فراخور زمان این نکته را مورد اشاره قرار داده اند.
آنگونه که در حکمت شماره 313 آمده، روزي حارث اعور که از اصحاب امیرمؤمنان بود به آن حضرت گفت: آیا نمی بینی که مردم به احادیث و حکایات و افسانه ها روي آورده و کتاب خدا را رها کرده اند؟
حضرت پرسید: آیا واقعاً چنین است؟
گفت: آري.
امام (ع) فرمود: من از رسول خدا(ص) شنیدم که فرمود: فتنه پیش خواهد آمد. من از ایشان پرسیدم: راه برون رفت از فتنه چیست؟ فرمودند:
به کتاب خدا روي آورید، که در آن خبر افراد پیش از شما و خبر آیندگان و حکم آنچه میان شماست موجود است. قرآن حرف آخر است و شوخی نیست.
این روایت در جلد سیزدهم از بهج الصباغه فی شرح نهج البلاغه آمده و شوشتری می گوید که گر چه سخن از زبان حضرت امیر (ع) است ولی از بیانات رسول اکرم (ص) می باشد.
ایشان در خطبه 158 می فرمایند مردم از قرآن بخواهید تا سخن بگوید. هر چند قرآن سخن نمی گوید ولی من به شما از آن خبر می دهم. سپس می افزایند:
آگاه باشید که در آن، علمِ آن چیزي است که می آید و خبر از گذشته است و درمانِ درد شماست و نظم و سامانبخشی آنچه میان شماست.
ایشان در خطبه اول عبرت ها و مَثَل های قرآن را جزو ابعاد گوناگون قرآن معرفی میکنند.
ایشان در خطبه 147 یکی از راه های هدایت قرآن را بیان احوالات گذشتگان دانسته تا مردم با علم یافتن از قدرت و قهر خدا درباره امت های پیشین که چگونه نابود شدند، پند و عبرت گیرند. می فرمایند:
(قرآن بیان میکند که چگونه) خداوند قدرت خود را به آن تکذیب کنندگان نشان داد و از سطوت و قدرت خویش بیم شان داد و بیان کرد که چگونه با کیفرها، نابودشدگان را نابود کرد و آنان را با انتقام خود درو کرد و نابود ساخت.
