شعر مولانا در وصف آیه 159 آل عمران
شعر مولانا در وصف آیه 159 آل عمران
سخن از خُلق محمدی ست که از آن به عظمت یاد شده است و انچنانکه در مبارکه قلم و شریفه 4 آن رسول مهربانی را إنَّکَ لَعَلَی خُلُقٍ عَظِیم و حافظ لسان الغیب نیز از اینجا سروده که
به حُسن خُلق و وفا کس به یار ما نرسد
تورا در این سخن انکار ِ کار ما نرسد
در ساحت فلسفی توکل ، ایمانی ست که ادمی به نظام خیر و رحمت در جهان دارد که در آن چیزی گم یا اشتباه نمی شود و اگر آنچه به دست ماست به درستی در اختیار هوشمندی جهانی سپرده شود محصول نهایی درست خواهد بود.
گر توکل می کنی ، در کار کن
کشت کن، پس تکیه بر جبار کن
گفت پیغمبر به آواز بلند
با توکل ، زانوی اشتر ببند
شعر مولانا اشاره به روایتی منقول از پیامبر دارد که عربی را دیده که شترش را در بیابان رها کرده است. فرمورد ای مرد چگونه شتر خود را در بیابان رها می کنی؟ ممکن است شترت راه بیفتد و گم شود. گفت من توکل بر خدا کرده ام. حضرت فرمود ابتدا پای شترت را ببند آنگاه بر خدا توکل کن
