شعر سعدی در مورد آیه 188 بقره
شعر سعدی در مورد آیه 188 بقره :
در این آیه بیان می دارد که اموال یکدیگر را به باطل مخورید و کار را به محکمه و قاضی میفکنید تا با رشوه به ناحق در مال مردم تصرف کنید در حالیکه خود بر نادرستی کار خویش آگاهید. روا نیست از مال و ثروت اندوخته قدرتی ساخته و با رشوه دادن به حاکمان و قاضیان اموال مردمان را به ناحق تصرف کنیم و به حقوق انان تعرض نماییم. از همین روست که طبق روایات اهل بیت عصمتو طهارت رشوه دهنده و رشوه گیرنده هر دو در اتش جهنم هستند. به بیان ساده هر تلاشی برای به هم زدن کفه ترازوی عدالت روا نیست. این موضوع با بیان متفاوتی بر کلک سخن پارسی گویان روایت شده است.
سعدی می گوید:
همه کس را دندان به ترشی کند گردد مگر قاضی را که به شیرینی
در جایی دیگر در باب سیره پادشاهان اورده که
اگر ز باغ رعیت ملک خورد سیبی
برآوردند غلامان او درخت از بیخ
به نیم بیضه که سلطان ستم روا دارد
کِشند لشکریانش هزار مرغ به سیخ
حتی در ادبیات اروپا نیز نمونه هایی از این دست داریم مانند شکسپیر در ننمایش نامه آنطور که خواهی آنجا که می نویسد:
آنگاه قاضی را می بینی با شکمی بزرگ و مدور که از خروس های اهدایی (که به رشوه پذیرفته) بر خود آستر بسته است.
پس سخن حق را باید از کسی شنید که مال ناحق نمی پذیرد چنانکه سعدی فرموده :
بگوی آنچه دانی که حق گفته به
نه رشوت ستانی و نه عشوه ده
