آیه 27-26 سوره آل عمران با ادبیات
آیه 27-26 سوره آل عمران با ادبیات فارسی
مالک ملک هسی خداست و تمام هستی از اوست و از آن اوست. به هر که بخواهد می بخشد و از هر که خواهد بازگیرد. عزت با اوست و خواری و ذلت در مخالفت با اوست.
حافظ در بیتی کار خداوندگار را مطابق این آیه به عاشقان و قلندران کوی او نسبت می دهد : بر در میکده زندان قلندر باشند
که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی
از بدایع کار خداوند در جلو چشمان مان همین شب رو روز است که با تمام دست کاری های بشری هنوز در ساعتی مقرر رفته و در ساعتی مقرر آمده
ای که خاک شوره را تو نان کنی
وی که نان مرده را تو جان کنی
شکّر از نی ، میوه از چوب آوری
از منی، مرده بت ِ خوب آوری
کل ز گل، صفوت ز دل پیدا کنی
پیه را بخشی ضیا و روشنی
این کیمیا گری ها و تبدیل ها نشانه روشن حضور دانایی و توانایی است در عالم که قافله کائنات را مرحله به مرحله از مرگ به حیات و از حیات به مرگی دیگر و از مرگ به حیاتی نو سیر دهد.
اینچنین مینا گری ها کار توست
اینچنین اکسیرها زاسرار توست
دیده دل چون به گردون بنگریست
دید انجا هر دمی میناگری ست
قلب اعیان است اکسی محیط
ائتلاف خرقه و تن بی مخیط
در بیت اخر ائتلاف به معنی ترکیب کردن و با هم الفت دادن است.
و این شگفت آیتی ست کهبر جماه انسان دوخته شده و هی نشانی از دوزندگی در ان نمی توانید یافت
تو از آن روزی که در هست امدی
آتشی یا خاک یا بادی بدی
گر به دان حلت تو را بودی بقا
کی رسیدی مر تو را این ارتقا
از مبدل هستی اول نماند
هستی دیگر به جای او نشاند
آن مبدل بین، وسایط را بمان
کز وسایط دور گردی زاصل آن
واسطه هر جا فزون شد؛ وصل چیست؟
واسطه کم ذوق و وصل افزونتر است
همچنین تا صد هزاران هست ها
بعد یکدیگر دوم به ز ابتدا
از سبب دانی شود کم حیرتت
حیرتی که ره دهد در حضرت
این بقاها از فناها یافتی
از نا رو پس چرا برتافتی؟
صدهزارن حشر دیدی ای غنود
تا کنون هر لحظه از بدو وجود
از جمادی بی خبر سوی نما
وز نما سوی حیات و ابتلا
باز سوی عقل و تمییزات خوش
باز سوی خارج این پنج و شش
تا لب بحر این نشان پای هاست
پس نشان، پا در درون بحر لاست
