آیه 186 بقره با ادبیات فارسی
آیه 186 بقره با ادبیات فارسی:
یکی از ویژگی های قران این است که در عین آنکه از مقام سبحانی و قدوسیت و بی مثل و مانندی او می گوید، بشارت دهنده حضوری دائمی او در همه انات است. در این آیه نیز با رسول خویش می فرماید که اگر بندگان من درباره من از تو جویا شدند بگو که من به ایشان بسیار نزدیکم و ندا و دعای ایشان را می شنوم و اجابت می کنم پس در مقابل انان نیز باید دعا و دعوت مرا بشنوند و اجابت کنند. این آیه نشان می دهد که بین خالق و مخلوق واسط و حجابی نیست جز آنکه شرط استجابت دعا، پذیرش دعوت الهی بیان شده است.
در زبان شیخ اجل انوار متفاوتی از این آیه را می توان دید و لذت برد:
فروماندگان را به رحمت قریب
تضرع کنان را به دعوت مجیب
یا در جایی دیگر سروده:
دوست نزدیکتر از من به من است
وین عجب تر که من از وی دورم
چه کنم با که توان گفت که دوست
در کنار من و من مهجورم
مولوی بلخی نیز در مثنوی معنوی خویش اورده :
ما ز خود سوی تو گردانیم سر
چون تویی از ما به ما نزدیکتر
هم دعا از تو، اجابت هم ز تو
ایمنی از تو، مهابت هم ز تو
حیث اقرب انت من حبل الورید
لم اقل “یا”، یا نداءٌ للبعید
بیت آخر یعنی آنکه چون از رگ گردن به من نزدیکتری من نمی گویم یا الله یا رحمن … چون “یا” برای خطاب دور است در حالی خداوند به ما نزدیک است.
حافظ لسان الغیب با اشاره به همین موضوع بود که سرود:
بی دلی در همه احوال خدا با او بود
او نمی دیدش و از دور خدایا می کرد
انتظار خداوند در مقام معشوق کائنات از آدمیان این است که وقتی او را به دعا می خوانند خود او را طلب کنند تا آنکه از او چیزی دیگر بطلبند زیرا به قول مولانا
از خدا غیر از خدا را خواستن
ظن افزونی نیست، کلی کاستن
اما عامه مردم که طلبکار خدا هستند او را وسیله ای برای براوردن حاجات گوناگون خود می خواند. انها طلبکار خدا نیستند بلکه به قول شمس تبریزی خدا را لَلِه مبارک خود کرده اند.
این سری از پست ها در قالی یک آیه از قرآن با ادبیات قرار می گیرد که می توانید برای دیدن همه آنها اینجا کلیک نماییدو
