آیه 125 سوره نسا با ادبیات
آیه 125 سوره نسا با ادبیات فارسی
آدمی هنگامی به حقیقت دینداری می رسد که روی در خدا کند. این روی در خدا کردن یک رویداد بزرگ در زندگی آدمی ست که به برکت آن شخص از پریشانی و پراکندگی رها می شود و یک سر خود را او که به تنهایی کل جهان تسلیم می کند.
من از تو روی نخواهم به دیگری آورد
که زشت باشد هر روز قبله دگرم
سعدی
آغاز مسلمانی این روی از خودپرستی به سوی حق کردن است و چون روی به آن محسن کرد خود نیز از اهل احسان شده و از نیگوکاران است. پس به ناحق حتی میل هم ندارد تا چه رسد به ناحق بپردازد
ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم
حافظ
این آیه پیوند دوستی تمام نیگوکاران جهان از هر دین و ملتی ست. به قول ابن عربی در ترجمان الاشواق
قلب من پذیرای همه صورت ها شده است
قلب من چراگاهی ست برای غزالان وحشی
و صومعه ای ست برای راهبان ترسا
و معبدی ست برای بت پرستان
و کعبه ای ست برای حاجیان
قلب من الواح مقدس تورات است و کتاب آسمانی قران
دین من دین عشق است
و مرکب عشق مرا به هر کجا خواهد سوق دهد
و این است ایمان و مذهب من
به قول عراقی
همه عالم به تو می بینم و این نیست عجب
به که بینم که تویی چشم مرا بینایی
